What Remains
De voorstelling What Remains in De Spil in Roeselare was voor mij een ervaring die niet helemaal aansloot bij mijn verwachtingen van wat ik normaal gezien onder dans versta. Mijn eerste indruk was dat het werk vreemd en niet echt als dans te classificeren was. In de plaats van vloeiende en expressieve bewegingen die je vaak in een dansvoorstelling verwacht, waren de acteurs voornamelijk constant aan het lopen over het podium. Het voelde eerder als een repetitieve, mechanische beweging dan als dans, wat mij persoonlijk verwarrend maakte.
Wat wel opviel, was de kracht van de boodschap die door deze bewegingen heen werd overgebracht. De acteurs gebruikten het lopen en hun positie op het podium om emoties zoals vervreemding en verlies uit te drukken. Dit was op zich interessant, maar het viel voor mij niet onder de traditionele dansvormen die ik gewend ben. Het was meer een theaterale manier van bewegen die misschien wel een symbolisch doel diende, maar ik miste de ritmische en expressieve kracht die dans voor mij heeft.
De titel What Remains bracht mij het idee van verlies, herinneringen of wat achterblijft na een bepaalde gebeurtenis. Dit concept werd op een abstracte manier gepresenteerd door de constant herhaalde bewegingen van de acteurs. Ondanks mijn persoonlijke voorkeuren begreep ik wel dat de voorstelling op een andere manier gebruikmaakte van ruimte en beweging om een verhaal te vertellen. De manier waarop ze zich verplaatsten over het podium had misschien iets te maken met het idee van tijd, herhaling of iets dat niet losgelaten kan worden.
De voorstelling sprak me niet volledig aan op het gebied van dans, maar ik kon me voorstellen dat het voor anderen wel een betekenisvolle ervaring was. Het had duidelijk een diepere laag, maar ik was meer gecharmeerd van het verhaal dan van de vorm van beweging die gebruikt werd.
Wat me verder opviel, was het minimalistische decor. Er stond vrijwel niets op het podium, maar boven het podium hingen een paar witte blokken waarin lichten waren geïntegreerd. Deze lichten werden ingezet om dramatische momenten te benadrukken of om een specifieke performer in de spotlights te zetten. De belichting speelde dus een belangrijke rol in het versterken van de sfeer en het ondersteunen van het verhaal.
Op de vloer lag een witte mat, wat ik vermoed een praktische functie had. Waarschijnlijk was dit vooral bedoeld om te voorkomen dat de performers zouden uitglijden, gezien de snelle bewegingen en het gebrek aan verdere decorstukken. De mat leek antislip te zijn en voegde een subtiel visueel element toe zonder af te leiden van de rest van de opzet. De witte kleur van de mat werkte ook goed met de lichteffecten, wat de minimalistische uitstraling van het geheel benadrukte.
In het geheel genomen was het een bijzondere ervaring die hoewel het niet voldeed aan mijn verwachtingen van dans, me wel aan het denken zette. Het gebruik van licht en ruimte was effectief en de manier waarop het verhaal werd verteld, maakte veel indruk.
Deze voorstelling leerde me hoe belangrijk het is om open te staan voor verschillende perspectieven, wat essentieel is in sociaal werk. De manier waarop ruimte en belichting de sfeer bepaalden, herinnerde me eraan hoe de fysieke omgeving invloed heeft op interacties met cliënten. Daarnaast benadrukte de voorstelling het belang van reflectie, wat me helpt om kritisch naar mijn eigen reacties te kijken. Kunst kan ook als een krachtig hulpmiddel dienen om cliënten te bereiken en hun emoties te verkennen die moeilijk met woorden uitgedrukt kunnen worden. Deze inzichten helpen me om empathischer en flexibeler te werken met cliënten.
Als je op de foto drukt of de linkt hier volgt, kan je filmpje zien: https://www.instagram.com/p/DG50rycCcEX/?img_index=1</p>